De eerste dagen in China..

Zondag 10 augustus 2014

Het is twee uur in de ochtend, en zoals de planning in het spoorboekje al aangaf, zijn we bij Dong Dang aangekomen. Dit is het grensstation in Vietnam. Voordat de trein stilstaat komt een conducteur met veel tamtam iedereen wekken. We staan op en nemen al onze bagage mee naar buiten. We worden naar een groot leeg douanegebouw geleid. Zijn wij de enige reizigers? Dat vragen we ons hardop af, want we tellen wel 15 rijtuigen, meer dan 20 man personeel, en slechts een kleine 25 reizigers. In het gebouw staat bij de ingang een groot scanapparaat. Hier moet onze bagage doorheen. Chris vraagt zich af wat het nut hiervan is, omdat niemand kijkt wat er te zien is in de bagage. Maar hij had het hokje achter de scanner nog niet gezien, waar een meneer met scherm zat.
Nadat je bagage gescand was, moesten we onze paspoorten aan een beambte geven. Deze nam de stapel mee naar een kantoortje, waar ze twee man sterk alles gingen doorspitten. We moesten wachten op bankjes, die allemaal tegen elkaar gepropt waren. Met een pitstop bij de meeste gore toiletten ooit, kregen we na zo’n half uur de paspoorten weer terug.
Als je je paspoort hebt teruggekregen mocht je met je bagage terug naar de trein. Hier parkeren we onze koffers weer in de bagagerekken en onszelf in de bedden. We moeten nog wachten tot dat de trein het station mag verlaten. Dit duurt nog ongeveer een half uur. Ook hier verlaten we het station met veel getoeter. Niet veel later passeren we de grens. Hiermee komt er ook een uur bij, dit wil zeggen; het is geen drie uur meer, maar vier uur.
Al snel komt er een douanier naar onze couchette. Het lijkt wel of we over de grens zijn, want het gaat er al iets minder vriendelijk aan toe. We krijgen een immigratieformulier in onze handen geduwd en die moeten we invullen, wat we dan ook maar netjes zullen doen. Niet veel later komt dezelfde meneer weer terug om het formulier met paspoorten op te halen.
We stoppen in Pinxiang, dit is het grensstation van China. We moeten uitstappen. Wederom met bagage. We komen in een grote hal. Veel computers en andere technische snufjes staan nog half in dozen. Voor ons staan twee mannen in legeruniform, met een helm en witte handschoenen.
Een voor een moest de bagage op de tafel en worden opgemaakt. De handen met handschoenen gingen langs alles in de tassen en koffers. Wij hebben netjes alles in tassen gedaan, nu niet handig, want veel moeten we laten zien. De inmiddels aangeschafte mokken doen ook vragen opwekken. Er moet er een uit het doosje en dan is het goed.
Nou, we zijn er nog niet, de bagage moet ook nog door de scanner, als dit is gebeurt mogen we nog even blijven staan. Waarop we moeten wachten is onduidelijk, maar de bankjes staan net als al het ander nog half in de dozen en plastic, dus kunnen we niet zitten. Na vijftien minuten mogen we weer de trein in. Nu is het wachten tot we mogen vertrekken. Dit duurt nog meer dan een uur. We gaan dan ook maar slapen. Welterusten voor nu en tot straks.


Het is half zes in de ochtend en we slapen nog maar even. Er wordt geklopt op de deur en we krijgen onze paspoorten terug. De nodige stempels staan erin en we kunnen onze reis vervolgen naar Nanning. Samen met onze Engelse buren proberen we nog wat te slapen.
Als de klok kwart voor tien aantikt wordt er weer het een en ander omgeroepen. We zijn er bijna. De trein moet wachten op een passerende trein. Dit duurt bijna een kwartier, waardoor we flink wat vertraging oplopen.
We rijden langzaam het station binnen. We dachten dat de trein bijna leeg was, maar helemaal achterin de trein was het druk, erg druk! Samen met onze tassen en koffers liepen we het perron af. Dit was een flink eind. We gingen de trappen af en moesten samenvoegen, blijkt minder snel te gaan dan in Nederland. Het is warm, zeker met het tillen van de koffers hebben we het even zwaar. Waarom moesten we dan toch nog zó veel meenemen (Marco)?
Goed, we gaan verder. We komen uit op een groot plein. Het is even onduidelijk waar we heen moeten. Er zijn werkzaamheden die het niet veel gemakkelijker maken, maar hier en daar staan nog wat borden waaraan we zien dat we weer door de securitycheck moeten. Hierna liepen we naar de ticketautomaat om onze kaartjes aan te schaffen. Echter kon maar een deel hier worden aangeschaft dus besloten we onze kaartjes maar binnen bij de balie te gaan halen. Het leek erop of meer mensen een kaartje nodig hadden, want het was binnen erg druk. We gingen in de rij staan voor Engels sprekende mensen.
Enkele minuten later waren wij aan de beurt, het leek er al op dat we hier niet konden pinnen of betalen met creditcard. Om de hoek was een geldautomaat, maar ook hier lukt het niet om geld te pinnen. We hopen dan maar dat het bij de balie kan, maar helaas. Marco is naar buiten gegaan om daar geld te gaan halen bij de nabijgelegen bank. Toen hij terugkwam konden we de inmiddels afgedrukte kaartjes ophalen. Helaas waren er geen kaartjes meer voor onze trip naar Guilin. De kaartjes waren helemaal uitverkocht! Dat is nou echt super jammer, maar dan dus maar door naar Guangzhou, en zijn we hier wat eerder. Guangzhou spreek je overigens uit als ‘Guangdjoo’, deze wetenschap leverde ons veel tijd op omdat men dan wel meteen begrijpt waar je heen gaat. Er zijn nog maar twee kaartjes beschikbaar voor de treinreis naar Guangzhou, één zitplaats (hard) en één ligplaats (hard). We hebben geen keus, dus we gaan voor deze kaartjes. N.B.: je moet bij het bestellen van kaartjes altijd je paspoort meenemen. Je naam/paspoortnummer staat hier namelijk altijd op het treinkaartje.

Omdat we vanavond pas vertrekken met de trein naar Guangzhou, hebben we nu nog wat tijd in Nanning. Bagage wordt dan ook bij een provisorisch bagagedepot gedropt en wij gaan de stad in. Eerst maar even een telefoonkaart zoeken. In Vietnam was het soms erg handig even wat internet te hebben, bijvoorbeeld voor het opzoeken van een restaurant of de locatie waar je bent. De kaarten en straatnamen zijn namelijk niet altijd even duidelijk. Na enkele winkels gehad te hebben dachten we nu bij een winkel te zijn aangekomen waar ze ons konden helpen.
Al gauw zaten we dan ook bij een desk. Een mevrouw die redelijk goed Engels sprak hielp ons. Na ongeveer dertig minuten bleek echter dan we met onze telefoons geen kaart van dit bedrijf konden krijgen. Jammer, we moesten verder kijken.
Al gauw kwamen we bij een andere winkel. Ze konden ons hier helpen, al ging het erg moeilijk. De telefoons kwamen er aan te pas om van Engels naar Chinees te vertalen en andersom. Na een uur was het eindelijk duidelijk wat we nodig hadden. We hadden nu een telefoonkaart. Chris wilde namelijk een 4G netwerk, hiervoor moesten we naar een ander warenhuis. De meneer van de vorige winkel ging met ons mee om ons te helpen. Na een half uur kwamen we er hier achter dat 4G niet mogelijk was op de type telefoon van Chris (in China hebben ze blijkbaar een ander model iPhone). We moesten het dus maar doen met een 3G-netwerk.

In Nanning is het veel rustiger dan de afgelopen dagen in Hanoi. Dit is wel even wennen. Ook rijden hier alle fietsen, brommers en enkele auto’s en bussen op een accu, wat de uitstoot van CO2 vele malen minder maakt en het prettiger is hier rond te lopen.
We lopen naar het centrum waar we iets bij een koffiezaak drinken. We gaan ook even wat eten bij een Sushitent. De meisjes en enkele jongens die er werken vinden het helemaal grappig dat ze ons moeten helpen. Wanneer we dan ook afrekenen willen ze graag nog met ons op de foto, maar we moeten opschieten.
Onze trein vertrekt namelijk al snel, en we zijn nog niet bij het station.
Na enkele foto’s maken we dan ook vaart om naar het station te gaan. Na een kwartier lopen kwamen we hier aan, tassen ophalen bij het bagagedepot en we kunnen naar de trein. Er vertrekken meer treinen dus het is wat drukker op het station. Het is duidelijk aangegeven met treinnummer waar we heen moeten. We gaan beide naar de slaaptrein. Hier zetten we de koffers neer. Chris wil graag zitten en hij loopt dan ook snel door naar het zitgedeelte.
De trein vertrekt volgens het spoorboekje en we vervolgen onze reis nu dan ook naar Guangzhou. Bij de hardsleeper heb je een soort van hokjes zonder deurtjes met telkens 6 bedden (3 boven elkaar). Als snel ging Marco slapen. Chris heeft nog wat rondgekeken en is uiteindelijk ook gaan slapen, al is dit minder goed gelukt dan bij Marco. Er zaten namelijk enkele huilbaby’s en enkele varkens die de boel wakker hielden. Goodnight!

Maandag 11 augustus 2014

Chris heeft een paar uurtjes licht geslapen en Marco is na een redelijke nacht ook wakker geworden rond half zeven. Om acht uur moet de trein arriveren in Guangzhou, dus we hebben nog even te gaan. We hadden afgesproken in de hardsleeper te ontbijten, alleen Chris bleef weg. Hij kon niet door de deur die op slot was, de slaap- en zitgedeeltes in de trein zijn namelijk van elkaar gescheiden. Hij kon ook niemand vinden die hem kon openen. Helaas dus niet echt samen kunnen ontbijten. De trein minderde inmiddels vaart. We zouden er bijna moeten zijn. Een Chinees meisje komt een praatje maken met Marco. Ze vraagt waar hij vandaan komt en wat hij aan het doen is. Er komt ondertussen nog een eetkar langs, waar helaas alleen maar vleesproducten inliggen. Dan is het toch wel onhandig dat je geen vlees eet hoor!
Marco besluit toch maar een kijkje te gaan nemen bij Chris. De deur is inderdaad op slot. Marco vraagt aan een conducteur (die in het hokje nabij de gesloten deur zit) of ze hem kan open maken. Dat doet ze en hij loopt gauw door (per slot van rekening zijn we bijna in Guangzhou, toch!?). Chris is net weer in slaap gevallen en schrikt als Marco hem wakker maakt. Snel staat hij op en gaan we naar de hardsleeper. Onderweg passeren we hele menigte mensen die geen stoel of bed konden bemachtigen of betalen. Ze liggen op de grond, op krukjes of zitten op de wasbakken en tussen treinwagons.
Aangekomen bij het bed eten we nog wat. De trein stopt en we denken dat we er bijna zijn. Vijf minuten, tien minuten, en nog vele minuten volgen. Meer dan een uur hebben we stilgestaan. Zonder aankondiging of wat. Volgens de mensen om ons heen normaal, soms duurt het nog langer…. Altijd prettig om te weten. We rijden weer na een uur en komen dan dus ook vertraagd aan.
Welkom in Guangzhou. Het is druk op het station, zoals gewoonlijk. We nemen afscheid van de meisjes om ons heen en verlaten als laatste het treinstel.
Samen met honderden andere mensen (vooral Chinezen natuurlijk) gaan we netjes in de rij staan om de roltrap af te mogen. Al gauw komen we bij de uitgang en staan we op een enorm plein. Ook hier is het enorm druk. Veel mensen die familie/vrienden komen ophalen of gewoon kijken naar de mensenmassa.
We volgen de borden naar de taxi. Allemaal netjes aangegeven. We komen bij een overdekt pad aan. Hier moeten we wachten tot we aan de beurt zijn om de taxi in te gaan. Wanneer het zover is mogen we zelf moeite gaan doen om de koffers in de taxi te krijgen. De kofferbak was namelijk erg krap en er lag al het een en ander in. Toen we aangaven waar we heen moesten begreep de chauffeur ons helemaal niet. De bewaker bij de taxi’s kwam even ooghoogte nemen omdat we de rij taxi’s ophielden. Ook hij begreep niet waar we heen moesten. De taxichauffeur besloot het hotel maar even te bellen, en na een kort belletje vertrokken we richting het hotel. Niet heel veel later kwamen we daar aan.
Na een snelle check in konden we naar onze kamer. We waren moe en vies.
We waren dan ook heel erg blij dat we hier na twee dagen eindelijk weer even konden douche. Heerlijk!!
We zijn hierna eerst gaan slapen.
Rond de klok van drie uur werden we wakker. We zijn toen de stad in gegaan
We hebben op het metrostation een soort van OV-chipkaart gehaald. Hiermee konden we door heel Guangzhou heen crossen. Nu eerst op naar een eiland in de rivier. Als ons dit lukt tenminste, want we passeren allerlei wegen en komen uiteindelijk uit bij een of ander departement van het ministerie. We worden hier tegen gehouden en moeten terug. Hoe moeten we dan naar het eiland? Het is onduidelijk en de kaart kan ons niet goed helpen. Na een tijdje te hebben omgelopen zijn we bij het eiland aangekomen. We hebben hier lekker gewandeld. Enkele mensen waren hier aan het hardlopen, dansen, yoga’en, vissen en kaarten of schaken. Er heerste een gezellige sfeer, niets moe, veel kan.
Bij een brug aangekomen die ons verder zou leiden over het eiland, moesten we helaas omkeren. Er waren werkzaamheden waardoor we niet verder konden.
We besloten terug te gaan naar het centrum en daar wat te gaan eten. Na de maaltijd zijn we door wat straatjes terug gedwaald en hebben we de metro terug naar het hotel gepakt.
Dinsdag 12 augustus 2014

We gaan vandaag naar de ‘White Cloud Mountain’. Deze bergen liggen aan de rand van de stad en hebben deze naam gekregen omdat ze nogal eens in de wolken zijn verstopt. Op internet hadden we gelezen hoe we bij de bergen konden komen, dus we stapten dan ook in de metro.
Na zo’n vijftien minuten kwamen we aan bij het station dat volgens het internet de locatie zou moeten zijn vanwaar wij nog een stukje zouden moeten lopen.
Helaas kon niemand ons precies vertellen waar we heen moesten lopen. Een meneer vertelde ons wel dat we met de bus moesten gaan in zijn beste Engels.
We pakten de bus en probeerden uit te komen waar hij had verteld, maar de bordjes zijn hier in het Mandarijn en het ging dan ook niet helemaal goed. Bij navraag aan de chauffeur met behulp van kaarten wist hij waar wij heen moesten. Hij riep een andere chauffeur en wenkte dat we bij hem in moesten stappen. We gingen via de rondweg naar de juiste halte. De chauffeur stapte na enkele haltes samen met ons uit en gaf aan waar we heen moesten. Hij begeleidde ons over de weg en we kwamen na tien minuten lopen aan bij de noordelijke ingang van het park. Na wat informatie te hebben ingewonnen besloten we met een soort van golfkarretje en vijftien andere Chinezen naar de eerste stop te gaan. Daar konden we dan rondlopen en verder met een ander karretje. Bij de eerste stop hebben we wat gegeten om het energiepeil wat op orde te krijgen en hierna hebben we wat rondgelopen in de tuinen. Echter begon het in de omgeving wat te rommelen en regenen waardoor de karretjes tijdelijk niet verder reden. Jammer! Want we wilden graag naar de top, waarna we dan ook besloten door te gaan, maar dan wel lopend.
Onderweg liepen we over een weg die kronkelend over de berg heen ging. Overal bomen en bloemen. Hier en daar en spinnetje (-tje). Vogels fluiten en de zon probeert door de donderwolken heen te schijnen. Het uitzicht op de stad is mooi met de regen, de wolken en de zon.
Na zo’n twee-en-een-half uur struinen over de berg, langs paadjes en prachtige natuur kwamen we bij de top aan. Met een nog breder uitzicht over de stad. Het is er wat drukker, maar dat mag de sfeer niet drukken. Er was een vogeltuin, kinderparadijs, enkele eettentjes en bankjes om van het uitzicht te genieten.
Het genieten doen we hier zeker, het is echt even de drukte van de stad ontvluchten, en dat is heerlijk!
We pakken na een tijdje de kabelbaan terug naar beneden, de zuidingang, of uitgang. We genieten tijdens het afzakken naar de uitgang nog even van de omgeving en bij aankomst in op het station lopen we richting het busstation om daar de bus terug naar het centrum te pakken. Ergens halverwege het centrum stappen we uit en lopen we naar Yuexiu Park. Het is al donker, dus besluiten we dan ook alleen naar het beeld van de vijf Rammen te lopen. Dit is een enorm beeld, en zoals de naam van het beeld al doet vermoeden, zijn het vijf rammen die zijn gevormd in dit beeld. De mythe vertelt dat Vijf Onsterfelijken op deze vijf rammen zaten. De Onsterfelijken hebben Guangzhou gesticht.
Na het bezoek aan het beeld zijn we richting de Parelrivier gegaan per taxi. De eerste taxi die stopte wilde ons er niet heen brengen, het zou te dichtbij zijn en hij zou er dan niets aan verdienen. We besloten dan ook maar een stukje door te lopen. Een tweede taxi die stopte wilde ons wel brengen en bracht ons naar de rivier/concertzaal. Chris had hier een restaurantje gevonden dat wel goed moest zijn. Aangekomen bij het restaurant, bleek er bijna niemand te zitten en het was ook nog eens vrij prijzig, waarna wij dan ook besloten maar even verder te lopen. Langs het water waren veel kleine bandjes gestationeerd. Er klonken verschillende soorten muziek. Erg leuk om te zien, veel mensen genoten hiervan en wij vervolgden langzaam onze weg.
Ook waren er veel kleine vouwfietsen. Het leek wel of er werd gekeken naar welke het beste en mooiste was. Overal waren ze aanwezig.

Al van grote afstand zien we de Guangzhou Tower, een Tv-toren ontworpen door twee Nederlandse architecten. Net als de brug voor de gigantische toren, verandert de verlichting van het gehele gebouw steeds in verschillende kleurpatronen, heel bijzonder om te zien! De brede boulevard en het water van de Parelrivier doen ons even denken aan de allure van de boulevards langs de Parijse Seine. Even later stoppen we bij een fusion restaurant (een mengeling van de Franse en de Chinees keuken). Hier eten en drinken we wat, dat gaat er wel in na zo’n lange dag! Het begint inmiddels een klein beetje te regenen, dus we besluiten onder de parasol te gaan zitten (horen we onweer?). Als we betaald hebben wandelen we nog een stukje, we komen een Starbucks tegen en besluiten er iets te drinken. Even later begint het flink te regenen en onweren. Het lijkt niet snel te stoppen en we vragen een medewerker om een taxi voor ons te bellen. Het regent en onweert onverminderd door en alle taxi’s lijken bezet! De medewerker biedt ons een paraplu aan zodat we verderop in de straat een taxi kunnen zoeken. Op een gegeven moment besluiten we toch maar te gaan lopen door de regen, het lijkt al iets minder hard te regenen. Buiten blijkt het toch harder te regenen dan gedacht, maar we moeten een taxi zoeken want Starbucks is eigenlijk al ruim een uur gesloten, het is nu 1.00 uur. We lopen door de verlaten straten van het eiland Shamian, met hier en daar bedekking van wat bomen of een overkapping van een kantoorgebouw. Na tien minuten lopen zien we een weg waar wat meer verkeer is. Er rijden wel taxi’s voorbij, maar die zijn al bezet of hebben geen dienst. Teruglopen naar het hotel lijkt de enige optie, maar dat is zeker meer dan een uur lopen. Nog tien minuten lopen later zien we plots een taxi de hoek om rijden. Gelukkig kunnen we meerijden. De klok tikt 2.00 uur aan als we bij het hotel aankomen. Wat een lange dag was het! Wel lekker koel zo ’s avonds!