Van Amsterdam naar Ho Chi Minh City

Woensdag 30 juli 2014, donderdag 31 juli 2014

Half acht, de wekker is nog niet gegaan, maar toch al wakker. Nog even blijven liggen dus. Na een tijdje er toch maar uit en even alle laatste zaken checken, paspoort, visa on arrival en fototoestel. En natuurlijk m'n bagage. Ja, het is weer allemaal compleet. Maar nog steeds ben ik aan het twijfelen of het een koffer of een backpack gaat worden, ja vreselijk die twijfels, dus de koffer en tas gaan mee naar Chris. Na het ontbijt gingen we dan ook naar Hoeven om Christian thuis op te halen. Na een kop koffie, koekje en een babbel ben ik nog eens gaan kijken naar m'n koffer. Inpakken en alles in de tas, en toch weer in de koffer, nog eens gewogen en uiteindelijk maar de keuze gemaakt om het toch in de tas te doen, minder kilos's heen is meer kilo's terug?!

Kwart voor elf, we moeten nu toch maar eens richting Amsterdam, eerst nog een High Tea dat we als kado hebben gehad voor onze verjaardagen, en toch op moet voordat we weer terug zijn in Nederland. Half een, aangekomen bij Brasserie Tot Zo!, van buiten ziet het er niet erg uitnodigend uit, een oude school. Van binnen ziet het er veel beter uit. Erg gezellig, ruim en mooi! Na enkele heerlijke hapjes en kopjes thee zijn we met z'n alle naar het hotel gegaan waar pap en mam zouden overnachten in Amsterdam. Mama, Sander , Chris en ik gingen naar Schiphol. Daar afscheid genomen en Sander heel veel succes en plezier gewenst in Aruba. Mama ging mee om ons op het vliegveld uit te zwaaien.

Maar, eest even langs de enorme bloemenzee, dan sta je toch wel even stil, emotioneel zwaar, heftig, er zijn geen woorden voor. De tijd lijkt even stil te staan. Mooie bloemen, gedroogde bloemen en verwelkte bloemen, mooie kaartjes met lieve teksten. Knuffels van kindjes, foto's, een grote traan met 297 bloemetjes en kaartjes voor elke overledene 1, en zelfs een lego-autootje. Heftig!

Bij vertrekhal 2 naar binnen. Richting station hier afscheid genomen van mam. Het duurde even want haar OV-chipkaart werkte niet goed, dus dit moest eerst nog worden geregeld. Inmiddels is het 1,5 uur voor vertrek. Wij gaan dus ook maar eens richting de douane. Dit ging uiteraard vrij vlot. Na de douane de nodige stops gemaakt alvorens het vliegtuig in te gaan. Het thuisfront en oma's ook nog even gebeld. En dan, gaan we na de nodige informatie vertrekken. Door de ruzie van Rusland en Oekraïne gaan we onder Oekraïne door vliegen en niet er overheen, hierdoor duurt het dus iets langer voordat we aankomen in Bangkok.
Geen paniek, we hebben prima plekken. Er kwamen veel Aziaten het vliegtuig binnen die flink hebben gewerkt aan de uitbreiding van hun garderobe. Niet gewoon bij de H&M, nee gewoon bij de Louis Vuitton, Prada en andere zeer luxe winkels. Naast mij zit een Aziatische meneer. Hij ruikt aardig, onder andere naar zijn alcoholische versnaperingen. Met deze bezigheid heeft hij zich tijdens de vlucht ook goed bezig gehouden. Eerst rode wijn, toen weer rode wijn, toen weer bier, ow doe er nog maar een. Het hield niet op, na een tijdje gelukkig wel, hij viel in slaap tijdens zijn (ik denk) Chinese film. Toen werd meneer weer wakker en ging hij wat ruimer zitten, waardoor ik ruimte in moest leveren aan hem. Niet handig, aangezien ik wel wat beenruimte kan gebruiken. Helaas tijdens de vlucht ook maar 1 uurtje kunnen slapen. Niet alleen door mijn buurman, maar ook door het jongetje achter mij dat telkens met zijn voeten en knieën in de stoel zat te porren. Na zo'n elf uur vliegen kwamen we aan om half tien in Bangkok. We moesten nog even wachten met uitstappen, maar we blijven dieren, dus het grootste deel van het vliegveld gedroeg zich ook zo en ging al staan en pakte zijn of haar spullen en ging in de rij staan, 5, 10, 12 minuten. Blijf dat nog even zitten, je hebt toch voor je stoel betaald?!

Het vliegveld van Bangkok is erg groot. We hebben wat rond gewandeld en uiteraard even een drankje gedronken bij de Starbucks. Na deze stop zijn we naar de gate gegaan vanwaar onze tweede vlucht zou vertrekken, deze vlucht gaat naar Hanoi. De vlucht duurde ongeveer anderhalf uur. Helaas geen vegetarische maaltijd, maar wel lekker brood, fijn dat ze een beetje aan ons gedacht hebben. Je kunt natuurlijk niet alles hebben. Al snel in slaap gevallen en toch weer een half uur tot drie kwartier geslapen.
Het is nu half twee en we komen aan in Hanoi. Hier aangekomen hebben we even de tijd, zo'n vier en een half uur. Bij aankomst meteen naar de 'Visa Upon Arrival'. Hier moeten we de visum autorisatiebrief inleveren samen met paspoort en foto. Aan de andere kant van de balie werd na zo'n tien minuten je naam omgeroepen of je paspoort in de lucht gehouden. Tegen betaling kon je hem dan meenemen, weer een prachtige sticker erbij. Na het ophalen van deze sticker gingen we dan ook langs de douane en waren we in Vietnam. De bagage kwam al aangerold op de band dus daar hoefde we niet meer op te wachten, helaas was de zak om m'n backpack wel kapot, helaas maar niets aan te doen. Nu op naar de incheck voor de volgende vlucht, hiervoor nog wel even m'n tas laten insealen, dat is toch beter voor de tas.
We mochten hierna nog niet inchecken, dus even een telefoonkaart gekocht zodat we internet hebben en enkele belminuten. Altijd handig om even wat zaken op te zoeken (echt, al een aantal keer gebleken!!).

Na nog een uur te hebben gewacht mochten we onze bagage dan eindelijk inchecken. Hierna gelijk door de douane, we beginnen nu al wel wat van onze moeheid te merken. Bij de gate van onze volgende vlucht zit een kleine restaurantje. Ze hadden hier eenvoudige noodlesoep, en echte opkikker! Super fijn dat we dat nog even konden eten. Toen naar de gate, maar waar is iedereen?! De informatie is van het scherm en er staat niemand meer bij de balie. Er is toch wel even wat paniek, want wat nu. Ik loop naar de andere kant van de wachtruimte, daar staat nog een rij, en gelukkig op het scherm onze vlucht, hij is verplaatst. Maar we moesten opschieten, dus hup in de rij, met zo'n honderd andere mensen door de ticketcontrole en dan de bus in. Als de bus vol zit rijden we over het vliegveld naar ons vliegtuig. We zitten achterin, dus we kunnen via de achterdeur naar binnen. En wat komen we daar tegen.... mist?
Er hangt hier zo veel nevel om te verkoelen ... dat Chris vroeg, wat is dit.
We vertrekken, dag Hanoi, het was leuk om hier even geweest te zijn, tot over acht dagen.
Na een heerlijke vismaaltijd en even de oogjes toe komen we na één uur en veertig minuten vliegen aan op onze laatste bestemming van vandaag, Ho Chi Minh City. Na vijf minuten konden we uit het vliegtuig, na tien minuten stonden we buiten het vliegveld, het ging zeer snel, geen bagage check, helemaal niets. Zeer prettig! Met de taxi gingen we naar ons hotel, de chauffeur wist even niet waar hij heen moest, maar het internet dat we op de telefoon had kon ons helpen, dus kwamen we na het rijden door de hectiek van de stad uit bij het hotel. Hier werden we hartelijk ontvangen. Al snel konden we naar onze kamer en hebben we ons opgefrist. Wat duurde deze dag lang, maar nu kunnen de nieuwe ontdekkingen in Vietnam beginnen.
Welterusten!


Vrijdag 1 augustus 2014

Goedemorgen Vietnam, heerlijk geslapen in ons prima hotelletje. We zitten midden in het centrum, erg handig dus om ergens heen te gaan.
Nu even ontbijten. Het is niet veel, maar het gaat er prima in. Weer even wat ritme in de maaltijden krijgen, want al die maaltijden op een dag in het vliegtuig halen je toch wel uit het ritme dat je normaal hebt.
Een meneer werkzaam bij het hotel (ik gok de manager) heeft mijn naam al uit z'n hoofd geleerd, heel goed! Het is erg klein bij de ontbijt ruimte en ik kom dan ook overal ruim boven uit.
Na het ontbijt starten willen we eerste even naar Ga Sài Gòn ( Ga = Gare, dus station). Echter hebben we gelezen dat er beperkte openingstijden zijn en we komen onderweg naar het busstation allemaal leuke plekjes tegen waardoor het krap wordt en we besluiten later op de dag naar het station te gaan.

Vanaf ons hotel komen we veel, heel veel winkeltjes, stalletjes, mensen op krukjes en daarbij kleine kacheltjes met pannetjes daarop tegen. Allemaal vriendelijk, bijna geen bedelaars en straatverkopers die graag aan toeristen willen verkopen. Die toeristen vallen trouwens ook wel mee, althans ze zijn er niet massaal.
Naast de vele winkeltjes e.d. ontkomen we aan een zaak helemaal niet, namelijk de vele toeterende scooters, de een bijna uit elkaar vallend. De ander splinter nieuw en vele met te veel mensen of geheel bepakt, waardoor je de bestuurder van het ding bijna niet meer kan onderscheiden van de lading.
Maar als snel komen we langs het operagebouw (uit 1899 gemaakt voor de Fransen als concertzaal). Vanuit hier komen we bij het (hier) bekende Rex Hotel. Tijdens de Vietnam oorlog (tussen Noord- en Zuid Vietnam) zaten hier veel journalisten. Ook zaten hier destijds Amerikaanse soldaten die hier persconferenties gaven met daarin veel propaganda, al goed. Na een drankje op het dakterras van dit hotel zijn we naar het beeld van Ho Chi Minh gegaan. Hij draagt daar een meisje. Achter het beeld staan het gebouw van het Volkscomité. Dit dient nog steeds als gemeentekantoor en is gebaseerd op het Hôtel de Ville uit Parijs. Het is prachtig, helaas mogen er geen mensen naar binnen die er niet werkzaam zijn. Het blijkt er binnen namelijk erg mooi te zijn. Na enkele parkjes, de Ben Thanh markt (een grote overdekte markt, met veeeel kleding, souvenirs en eten. En owja het is er warm), een bezoek aan de Starbucks (mag natuurlijk niet ontbreken in de reis) besloten om richting het station te lopen. Het lijkt ons niet zo ver (wat het overigens ook niet is, maar het is wel warm, maar goed te doen). We komen bij een busstation en vragen aan een jongen of er ook een bus is die in de buurt stopt, hij moest hierover denken en vroeg het ook even aan een ander. Samen met een kaart kwamen we er uit. Net op tijd kwam hij met het antwoord, pak deze bus, dan kom je in de buurt.
Hop, wij de bus in. In de bus is een chauffeur (handig, anders komen we niet weg) en een persoon die langskomt om geld op te halen voor een kaartje (€0,17). We hebben veel bekijks, want welke toerist gaat nu toch met de bus, er zijn tenslotte genoeg taxi's?!

Enkele minuten laten verlaten we de bus, dag bus, of toch niet? Chris en ik vragen ons af waar onze Vietnam Lonely Planet is, enkele seconden gaan voorbij. Niet in de tas, dus... In de bus. Hij is al weg. Ik denk geen moment na, geef de tas aan Chris en ren met m'n fototoestel om m'n nek richting de bus, de bus komt dichterbij, hij stopt (het is stoplicht is rood). Groen, shit. Harder rennen, pff! Warm, veel uitlaatgassen, conditie kan beter, maar ik kom weer dichter bij... Ik ben blij dat het heel druk is want daardoor rijd hij niet zo snel, maar ik kan niet meer... Ik merk het aan mijn snelheid. Ik moet en zal dat boek toch terug moeten. Er wenkt een man op een scooter naar me, weer denk ik geen seconden na en spring achter op, zonder helm denk ik even later? Tussen al deze drukte, slim? Ik weet het niet. Maakt niet uit, ik zal het boekje krijgen. Ik wijs de bus aan. De man toetert en rijdt soepel door de menigte.. De bus komt dichterbij. Ja. Hij stopt. Ik wijs de bus nogmaals aan, hij rijdt de stoep op. Dus bus gaat weg, ik tik op de bus en ze stoppen, de chauffeur en trouwens alle mensen in de bus kijken me vreemd aan, waarom rent die man? Nou om dat boek! Niemand had het nog door, maar toen ik het boek pakte keek iedereen me aan, knikte en moesten lachen. Pff gelukt!
De meneer van de brommer staat er nog, ik bedankte hem hartelijk ik gaf hem wat geld, hij sloeg het af en wees een ander briefje aan. Ik gaf hem teveel, prima.

Op de terugweg belde ik Chris. Die was me inmiddels tegemoet gelopen. We waren blij dat het boekje er weer was, alleen wie was hem vergeten? Achja, maakt niet uit. Inmiddels kreeg ik het erg warm, maar we gingen door naar het station. Door verschillende straatjes, langs vele winkeltjes en kraampjes kwamen we uiteindelijk bij het station niet heel groot, vergelijkbaar met station Tilburg. Beneden een wachtruimte. Boven ook, je moest er een nummertje trekken voor de balie van de kaartjes. Er werd van alles omgeroepen en op schermen kwamen allerlei andere nummertjes voorbij.
Dan zijn wij aan de beurt, we geven aan waar we heen willen. De vrouw zegt dat we even moeten wachten, prima. Na zo'n tien minuten hebben we de kaartjes. Gelijk voor drie treinreizen in Vietnam. Daar hoeven we ons dus niet druk meer om te maken.
Na het station bij een klein koffiebarretje wat gedronken en daarna doorgelopen. Het is in inmiddels al rond half vijf.
We gaan een route volgen in de oude wijk uit het boekje. Via een parkje (waar we drakenfruit hebben gegeten), via pagodes kwamen we uit bij de Notre Dame (ja ook hier aanwezig) en het oude postkantoor, dat overigens nog steeds als postkantoor dienst doet. In de kerk is een dienst bezig, en geen toeristen toegestaan. Bij het postkantoor gaan we naar binnen voor de aanschaf van enkele postzegels.
Het is weer tijd om onze route te vervolgen. We komen uit bij een skybar op de drieëntwintigste verdieping. Het wordt al donker dus dat is leuk voor de foto's. We genieten hier van een drankje en een hapje onder het genot van een heerlijk briesje en natuurlijk het uitzicht.
Later op de avond hebben we heerlijk gegeten bij een vegetarisch restaurant. Ons energiepeil is even op niveau, maar we merken beide dat het ook wel tijd wordt om richting het hotel te gaan. We vervolgen onze route dan ook. Chris wilde nog graag naar een andere skybar. We konden uit twee gebouwen kiezen. Een lage of de hoogste? Vooruit, op naar de tweeënvijftigste verdieping, Alto Helibar. Er is een restaurant, cafe en disco. In het cafe genieten we van een lekkere cocktail en een adembenemend uitzicht. Dit is een mooie afsluiting van de dag. Het is inmiddels na twaalven en besluiten dan ook naar ons hotel terug te keren. We wisten niet precies waar we waren en welke straat we in moesten, maar het geluk stond ons bij en we kwamen in de goede straat uit.
Tot morgen.

Zaterdag 2 augustus 2014
Het riedeltje gaat weer van start, wekker gaat, wekker uit, wekker gaat, wekker uit, ik uit bed, tassen en koffers op orde maken. Chris blijft nog even slapen, prima. Na een tijdje wordt hij wakker en komt helpen. We gaan ontbijten en bekijken wat we vandaag gaan doen. Inmiddels alweer onze laatste dag in Ho Chi Minh City. Het is over het algemeen een leuke stad om te zijn. Alleen wanneer je langer dan twee dagen blijft moet je echt dingen buiten de stad gaan bekijken wil je genoeg invulling hebben.
Vandaag willen we nog naar de Chinese wijk (Cholon) en een Pagode vlakbij het hotel. We besluiten eerst richting de Chinese wijk te lopen. Het lijkt ons lopend te doen, maar buiten aangekomen is het heet. Heter dan gisteren. Dit komt doordat er minder bewolking is en de zon boven op je kop aan het schijnen is. Verdorie, zonnebrand in hotel, vooruit we gaan toch door. Maar al snel besluiten we om na enkele winkels e.d. toch een taxi te zoeken, want dit gaan we niet vol houden.

De taxi is snel gevonden de chauffeur brengt ons dan ook naar een plek die we proberen uit te spreken. Aanwijzingen op de kaart en gebaren maken het duidelijk. Het is lekker fris in de auto.
Ja een tijd vraagt Chris hoelang het nog duurt, ik kijk op de meter en zie dat we toch al ruim 5 km gereden hebben. Oeps, toch wat ver om te lopen? Na een tijdje komen we aan bij een sport attractiepark, het is er druk. We zien glijbanen en een zwembad. Is dit een plek om te bidden?
We bedanken de chauffeur en gaan op onderzoek uit, het blijkt in de buurt te zijn, maar het is heet met de zon in je nek. Over de weg lopen we richting de juiste plek, de brommers en enkele taxi's toeteren ons voorbij.
Een klein wat gezetter jongetje staat langs de weg. Hij wenkt ons. Het blijkt dat we een straatje in moeten om bij de pagode uit te komen.
Er zitten veel mensen in het straatje. Ze kletsen met elkaar, waarschijnlijk over alledaagse zaken. Kinderen zijn aan spelen, kippen in hokjes, honden luierend op de grond en enkele die ons aanstaren, om ons lachen, of aangeven waar we heen moeten.
Aangekomen bij de pagode ziet het er wat vervallen uit, het heeft wel wat. Een man haalt uit dozen vele wierookstokjes en legt ze in de zon. Even later pakt hij ze weer op en leg te in een andere doos. Wandelt over het complex komen we verschillende mensen tegen en zien we wat van de tempel/pagode. We gaan ergens zitten en drinken wat. Er komen wat kindjes op ons af. "What's your name?" zegt er eentje. Eerst negeren we het. Maar het is best grappig. Ik schat de kindjes tussen de 5 en 9. Enkele spreken redelijk Engels. En ze tellen tot 10 vragen wat en moeten lachen om mijn Vietnamese uitspraak van hun namen.
We nemen afscheid, ze zwaaien nog wat na.
We verlaten het complex en lopen terug richting de grote weg. Van hieruit lopen we richting de Chinese wijk, het is nog best een stuk lopen. Ze kennen hier niet overal een stoep zoals bij ons. En als er al een stoep is dan is deze gevuld met de stalling van waar uit de vele winkeltjes, reparaties aan brommers etc.
Eenmaal aangekomen bij een markt in de Chinese wijk, lopen we langs vele tientallen kleine hokjes met veel spullen. Het lijkt erop dat de mensen hier meer inkopen dan verkopen want er worden zoveel spullen naar binnen gebracht.
Het is er dan ook smal en vol. Na de markt lopen we verder naar een parkje, waar we even wat dronken. Er waren wat kindjes die graag op de foto wilde, erg schattig! Hierna naar een plaatselijke kerk. Van hieruit willen we nog naar wat andere plekjes, maar de vele brommers, het ontbreken aan schaduw en een stoep deed ons beslissen een taxi te zoeken en naar onze laatste bestemming van vandaag te brengen, de pagode dichtbij ons hotel.
Ze hadden hier verschillende verblijven voor dieren. Een schildpad van zeker een bij 1 meter, het beest leek dood, maar leefde nog. Er werden in een vijver nog wat karpers bijgezet en in een andere enorme vijver zaten tientallen misschien wel honderden geel- en roodwangschildpadden.
Eenmaal binnen in de pagode/tempel roken we veel wierook, dit was ook overal te zien. Bij de ingang kon je dit ook kopen. De ene boeddha na de andere ging voorbij, groot klein, hout, steen. Het was er allemaal. Aan een boeddha hingen enkele bellen waar een klein kindje mee aan het spelen was. Wat een rust, wat een vrede is hier.
De mensen zijn een met elkaar, je komt het overal tegen. Mooi is dat.
Na de pagode/tempel besluiten we richting een cafeetje te gaan. Opgezocht in de Lonely Planet, met de TomTom in de hand door de straten en op zoek naar de juiste plek. De navigatie gaf niet helemaal de goede weg aan, maar na wat rondlopen kwamen we juist uit. Besloten hier toch ook maar wat te eten, het was inmiddels ook al zes uur.
Heerlijke uiensoep en tonijncarpaccio vooraf en als hoofd lekkere salade chèvre chaud en tonijnsteak. Lekker!
Na de maaltijd zijn we richting het hotel gegaan, waar we ons hebben opgefrist. Om elf uur vanavond gaan we namelijk met de trein richting onze volgende bestemming Danang (Hoi An).
Maar voordat we de taxi naar het station pakken gaan we nog even naar de Starbucks tegenover het hotel. Hier relaxen we nog even voordat de vijftien uren treinen gaat beginnen.
Op weg naar het hotel nog snel wat eten en drinken kopen en dan hop de taxi in. Met een half uur waren we bij het station en zochten we de trein op. Ja, daar is hij, spoor 3. Niet te missen.
Het valt mee met de drukte. Veel coupes zitten al wel vol, maar je merkt het niet. We zoeken ons rijtuig op en gaan naar binnen. In de couchette waar wij twee bedden hebben zijn al enkele mensen. Misschien wat veel voor een ruimte van vier personen? maar al gauw gaan er een aantal weg en blijven een papa met dochter en broer over.
Na enige conversatie vertrekt de trein iets later dan gepland. Een mevrouw vertelt onbegrijpelijke dingen door de intercom, kaartjes worden gecontroleerd en dan komt er nog iemand vragen of we wat willen bestellen qua eten.
Iedereen gaat slapen, maar ik ga even dit verslag typen omdat enkele mensen uit Nederland toch wel zitten te wachten op het eerste reisverslag.
We zijn inmiddels al weer twee en een half uur aan het rijden en hebben er alweer een kleine 150 km opzitten. Het is half twee, het is tijd dat ook ik ga slapen.