Alweer de laatste dagen in Vietnam...

Het heeft even op zich laten wachten, door werkzaamheden op de website van waarbenjij.nu .. Maar hier is het volgende verslag.
We zijn nu in Guangzhou. Het reisverslag hierover volgt.


Donderdag 7 augustus 2014

Kedekedeng kedekedeng. We naderen alweer het eerste station. Er wordt weer het een en ander door de intercom geschreeuwd, waardoor iedereen wakker geschrikt. Inmiddels hebben we al flink wat vertraging, bijna een uur.
Het is druk langs het spoor. Er zijn alweer veel mensen aan het werk, op het veld, in de werkplaats, of rijden met de brommer naar allerlei voor ons onbekende bestemmingen.
De brommers lijken wel steeds beladen te worden. Niet alleen met zakken, fietstassen van riet etc., nee er zitten nu ook allerlei bakken op waar kuikens, eenden of al volgroeide kuikens in zitten. Er rijdt ook een brommer met aanhanger, daarop zit een banteng, een soort van stier.
We rijden verder en menig station passeert. Onze medereizigers verlaten de couchette en wij blijven over. Rond een uur of tien lijkt het dat we de vertraging aan het inhalen zijn. En als we dan uiteindelijk aankomen op het station in Hanoi, zijn we daar eerder dan de dienstregeling ons vertelde.
We stappen uit op het grote station van Hanoi, alhoewel het lijkt meer op een rangeerterrein dan een station. Alle sporen liggen als een wirwar door elkaar heen, evenals seinen en wissels. Van een perron is ook niet echt sprake. Er is zelfs niet echt een uitgang. We hobbelen de mensenmassa maar achterna en komen uit bij een aantal loketten. Ook een groot gezelschap van o.a. Nederlanders passeert ons. We willen alvast een treinkaartje kopen voor komende zaterdag, dan nemen we de trein naar China. Bij het loket vragen we het een medewerkster, die ons verwijst naar het andere gedeelte van het station, tien minuten lopen. Oké, daar gaan we dan, met koffers en al.

Op straat is het is een drukte van jewelste, maar we gaan door. Taxi’s, busjes, fietsers en veel, vooral heel veel brommers, het rijdt allemaal door (en soms over) elkaar. En dan de hitte, de hitte die soms zo bedwelmend kan zijn, dat je bijna flauwvalt. Bij de uitgang van dit gedeelte van het station zien we ook al de verschillende straatverkopers klaarstaan om hun groente en fruit aan ons te slijten, het ziet er allemaal zeer vers en smakelijk uit. Even verderop passeren we een enkele spoorlijn die de stad lijkt te doorkruisen. Het is amper voor te stellen in Nederland dat een trein zomaar door de stad rijdt, laat staan dat er mensen op nog geen meter van het spoor wonen, werken en recreëren.

Bij het juiste station nemen we nummertje voor de ‘Internationale balie’. Het is wachten geblazen, wachten, wachten, wachten… We informeren toch maar even bij welke balie we nu echt moeten zijn. Balie 7, maar…, daar zit helemaal niemand. De mevrouw achter balie 9 zegt dat ze er over 30 minuten is. Chris gaat ondertussen even wat eten zoeken. Hij komt terug met een verkoelend ijsje.
Na drie kwartier wachten is er nog niemand bij balie 7. We vragen het nog eens. De baliemedewerkster kijkt achter haar desk omhoog en is er zelf inmiddels ook van overtuigd dat er echt niemand zit bij balie 7. Ze gaat het navragen. Als ze terugkomt blijkt dat we ook gewoon naar balie 6 mogen. Goed, bedankt voor de tip. Ik ga naar balie zes. Er staan nog twee Vietnamezen voor me. Van allerlei kanten komen er telkens anderen aangesneld en proberen ook nog dingen te regelen. Zo duurt het wel lang natuurlijk. Zo soepel als het in Ho Chi Minh Stad op het station ging, zo rommelig dat het hier in Hanoi lijkt te gaan. Maar we hebben geduld. Ik ben uiteindelijk aan de beurt en Chris komt ook met de koffers naar mij toe.
We moeten onze paspoorten geven, hier staat namelijk het visum van China in. De vrouw kijkt moeilijk en vraagt zich af of de paspoorten wel echt zijn. Ze staat op en loopt naar haar collega’s. Deze keuren ze goed. Ze komt terug en geeft aan dat we vanaf een ander station moeten vertrekken naar Nanning. Nanning is een plaats net over de grens in China. Wij knikken en de mevrouw van balie zes gaat verder met het schrijven van het treinkaartje…. Ja u leest het goed, schrijven.
Niet één papiertje, nee drie. We hebben de tijd. Ik vraag of ik kan betalen met creditkaart. Ze stopt abrupt met schrijven en geeft alles aan ons terug. ‘No, only cash.’ Ik dacht gelijk, ik ga niet weer opnieuw wachten, ik geef aan dat ik ga pinnen en zei wel door kan gaan en ik zo snel mogelijk terug kom. Ik ging pinnen en kwam terug. De mevrouw was nog lang niet klaar. Na een tijdje en wat papierwerk verder waren onze kaartjes klaar en kon ik betalen.

Het is nu twee uur en we kunnen richting ons hotel gaan. Buiten staan allemaal hebberige taximannetjes, die ons maar al te graag naar het hotel willen brengen, nog voordat we ja zeiden stonden onze koffers al in een veel te kleine taxi. Ik gaf nog aan dat het niet handig was, maar geld is geld, dus daar doen ze alles voor.
De Auto heeft geen airco, en toen ik aangaf in welk hotel wij zaten moest hij zo hard lachen samen met zijn collega. Waarom, dat is onduidelijk, hij kon het in ieder geval zelf niet uitspreken.

Bij het hotel worden we zeer hartelijk ontvangen met een groot glas mangosap. Omdat we zo lang moesten wachten op het station gaat het er goed in! We krijgen een mooie kamer met uitzicht op de stad toegewezen. Alles is ingericht in een Frans-koloniale stijl. De vrolijke dame van de receptie laat ons de kamer zien en vertelt ook dat we dagelijks een portie fruit en de nodige flesjes water krijgen aangeboden.
We gaan even later de stad maar eens verkennen. Het hotel staat midden in het centrum, in het ‘Old Quarter’, de oude wijk van Hanoi. Een prima startpunt van een wandeling dus! We besluiten eerst wat te gaan eten, we hebben er immers weer een lange reis opzitten. We gaan op zoek naar ‘Green Tangerine’, een Frans-Vietnamees restaurant dat wordt aangeraden door veel reizigers. We lopen er bijna aan voorbij, de ingang van het restaurant is verhuld achter grote groene gordijnen. Achter die ingang ligt een kleine binnentuin met terras en het restaurant zelf is in het koloniale huis erachter. Alsof we onszelf wanen in de Indochina tijd rond 1950, het is allemaal zeer sfeervol. We bestellen enkele Vietnamese gerechten zoals gestoomde vis in bananenblad en een frisse salade.
Na de lunch lopen we naar het ‘Hoàn Kiém Lake’, ook wel ‘Verzonken Zwaard Meer’ genoemd. Vanuit daar lopen we naar het postkantoor om postzegels te kopen voor de ansichtkaarten. Helaas blijkt de bank al gesloten te zijn, geld wisselen doen we dus maar morgen. Marco was er in Nederland achter gekomen dat er recentelijk een Starbucks is geopend in Hanoi, dus daar brengen we ook nog een bezoek. Dan is het alweer avond en gaan we terug naar het hotel.


Vrijdag 8 augustus 2014
’s Ochtends staan we op tijd weer klaar voor het ontbijt. We kunnen kiezen van het menu met zowel westerse als Vietnamese gerechten. We kiezen een veilige middenweg en een lekker verse fruitsapje! We hebben een grote wandelroute uitgestippeld voor vandaag. Bij het ‘Hoàn Kiém Lake’’ hebben we via de rode ‘Brug van de Rijzende zon’ een bezoek gebracht aan de ‘Temple of the Jade Mountain’, op een eiland in het meer. Vanuit daar zijn we om het meer heen gelopen en hebben we de St. Joseph kathedraal bekeken. Helaas alleen van de buitenkant, want de zijdeur was niet open.
Vanuit hier zijn we naar een oude oorspronkelijk Franse gevangenis gegaan, ‘Maison Centrale’ genaamd. Het was een erg indrukwekkend en soms ook wel schokkend museum. Een groot deel van de oude gevangenis is gesloopt voor enkele kantoorgebouwen erlangs, zeer zonde! Maar het complex dat er nog staat is nog erg groot. Het museum laat goed zien hoe bijvoorbeeld de celblokken functioneren, je merkt hoe klein en vooral donker het was om te zitten. Mensen zaten met hun benen vast op de grond en konden niet lopen, het zag er echt angstaanjagend uit! Dat Vietnamese gevangen zo werden behandeld door de Fransen is onbegrijpelijk. Dan over de andere situaties nog maar niet gesproken, ze kregen weinig eten, mochten zelden douchen en als ze ziek waren werden ze ook niet echt geholpen. Het museum geeft verder voornamelijk aan hoe slecht de Fransen de bevolking behandelde, en hoe goed de Vietnamezen zelf waren voor hun krijgsgevangen in de Vietnamoorlog, waar het gebouw later ook voor gebruikt is. Anderhalf uur hebben we rondgelopen in de oude gevangenis, we hebben allerlei onderdelen gezien, zelfs nog een pilotenpak van de oud presidentskandidaat (2008) John McCain zien hangen. Hij is in Vietnam neergestort met een gevechtsvliegtuig en is daarna gevangengenomen en geplaatst in deze gevangenis.

Na veel indrukken zijn we een oude, maar zeer levendige tempel gaan bezoeken. We konden niet veel zien omdat er werd gebeden, we hebben dit even aanschouwd en zijn daarna naar de Tempel van de Literatuur gegaan. Een groot complex met verschillende tempels. Een tempel waar muziek werd opgevoerd, een tempel waar Confucius, een Chinese geestelijke, wordt geëerd, maar ook een tempel waar Ho Chi Minh wordt geëerd. Hier en daar hebben we genoten van al het pracht en praal.

Het is inmiddels al tegen zessen. Chris heeft in de Lonely Planet een restaurantje gevonden waar we dan ook naar toe gaan. Het is een restaurant waar jongeren werken die van de straat komen en op deze wijze een vak leken, Engels leren spreken zo betere sociale kunnen contacten maken. Het is een Australisch initiatief. Met de opbrengsten van het eten en donaties kunnen leermeesters de mensen opleiden. Het eten was erg lekker, we konden een klein beetje zien van de Tempel van de Literatuur. De medewerkers zijn erg trots dat ze ons goed konden bedienen. Ze stonden allemaal klaar bij de uitgang van het restaurant toen we gingen betalen, om ons uit te zwaaien. Na de maaltijd zijn we per taxi teruggegaan naar het hotel. Hier hebben we ons even opgefrist.

Vanavond is er ook een ‘Nachtmarkt’, een must see volgens het hotel! Dus wij er op af. Ongeveer vier straten zijn afgezet voor motorvoertuigen. Helaas lukt het de ambtenaren niet geheel om iedereen buiten te houden. We kwamen het ene na het andere kraampje voorbij. Het begon met veel kleine tierelantijntjes, zoals chopstick, schaaltjes, magneten etc. Het was een drukte van jewelste en we liepen dan ook mondjesmaat door. Na de tierelantijntjes kwamen kleding, voor vrouwen, hierna voor kinderen en daarna voor mannen. Het leek niet op te houden met de kraampjes. Uiteindelijk kwamen we bij de overdekte markt. Gesloten, omdat iedereen met zijn of haar kraampjes buiten stonden. We liepen nog even verder naar overblijfselen van een vroeger doorgang tot de stad. Hierna naar een kleine tempel die midden in de oude wijk tussen allerlei buishuizen gebouwd is. En dan, gaan we terug naar ons hotel. Beiden zijn we moe en een beetje ziekjes. We lopen langs verschillende uitgaansgelegenheden. De ene nog drukker dan de andere. De Westerlingen waren zeker aanwezig. Na een douche, het aftypen van het verslag Hoi An & Huế, zijn we gaan slapen. Het was weer een volle indrukwekkende maar goede dag.


Zaterdag 9 augustus 2014
Wat later dan normaal staan we op. We hebben nog een half uur om te ontbijten, maar de mensen van het hotel vinden het geen probleem als we iets langer blijven zitten. Na ons komen er overigens nog meer mensen die later zijn opgestaan. Terug in onze kamer pakken we onze spullen in, vandaag is namelijk alweer de laatste dag in Hanoi en tevens Vietnam. Vanavond gaan we per trein naar Nanning, dat is een plaats net over de grens in China. Hierna gaan we gelijk door naar Guilin, ook in China, hier later meer over.

Tegen twaalven verlaten we onze kamer en checken we uit. Onze bagage geven we af aan het hotelpersoneel en zij plaatsen dit ergens, zodat we het later mee kunnen nemen. Het personeel is erg geïnteresseerd in de gasten, zo ook in ons. Ze vragen telkens hoe laat we ook alweer naar China gingen. Eerst dachten ze dat we gisteren al zouden gaan. Wat we daar gaan doen, waar we vandaag komen etc. Een praatje is dus zo gemaakt men hen.

Na het uitchecken lopen we rustig voor de laatste inkopen langs enkele winkeltjes. We proberen wat af te dingen. Bij een enkeling lukt het, bij een ander niet, hier lopen we dan ook door. Het is gek, maar sommige mensen betalen echt de hoofdprijs, terwijl een straat verder je minder dan de helft kwijt kan zijn. Goed, sommige mensen zal het niet interesseren, ze hebben geen zin in de moeite die ze er voor moeten doen om af te dingen, of ze kunnen het gewoonweg niet.
We vervolgen onze tocht in de richting van de Tempel van de Literatuur, waar we gisteren zijn geweest. Kort voordat we daar aan komen slaan we een andere straat in die ons richting het Citadel brengt. We lopen langs vele Ambassades, het is hier namelijk een Ambassadewijk.

We willen een bezoek brengen aan het Citadel. Bij aankomst moeten we een soort museum binnen, buiten zien we al niet zo veel en we kijken op onze klok. Gaan we dit bezoeken of kiezen we toch voor het Mausoleum en de omgeving daarvan. Na even te kijken hoeveel tijd we nog hebben en wat we nog willen, besluiten we het Citadel niet te bezoeken. Langs de ‘Flag Tower’, lopen we naar een eettentje, waar we gaan lunchen. Vooraf hebben we springrolls met garnaal en groenten, Chris bestelt pasta met zalm, Marco heeft vis met groenten. Het eten is erg lekker, de bediening presenteert onder de maat! Zit achter een computer spelletjes te spelen en we moeten zelf naar hen lopen om bijvoorbeeld te vragen naar de rekening. We gaan, de rekening is betaald, een pitstop bij de toilet is gemaakt en we verlaten het restaurant.

Op naar het Mausoleum. We begrepen al in het hotel dat je hier alleen in de ochtend naar binnen kant, heeft te maken met de temperatuur.. Goed, jammer maar helaas. Van buiten ziet het gebouw er erg indrukwekkend uit. We slaan de hoek om en gaan naar de ‘One Pillar Pagode’. Hij staat, zoals de naam al doet vermoeden, op één pilaar. Er zijn bouwwerkzaamheden, dus het is overal modder, stenen etc. Op naar het Ho Chi Minh Museum. Na een security check konden we verder. In het museum werd ons verteld wie Ho Chi Minh was, hoe hij leefde voordat de oorlog er was. Ook werd er veel verteld over het land. Maar vooral met een socialistisch tintje! Binnen in het gebouw staat een enorm beeld van Ho Chi Minh. Ook is nagebootst in wat voor een huis hij vroeger heeft geleefd. Primitief, een paar bamboepalen met wat riet, in de jungle.
Het is tegen half vijf. We verlaten het museum en lopen door het park om het Mausoleum heen. Er komt nog een man op ons af, Gentleman, ‘would you like a moterbike taxi’… ‘No thanks’ en doorlopen.

Het is nog erg warm voor de tijd van de dag. (Vannacht heeft het geregend en geonweerd, waardoor het frisser was, al was dit voor korte duur.)
Aangekomen bij het Mausoleum, maakt Marco enkele foto’s, Chris gaat in de schaduw zitten, hij heeft erg last van de vele CO2 in de lucht en de warmte. We proberen ons vocht op peil te houden, maar dat is niet altijd even gemakkelijk.
Na enkele foto’s gaan we weer verder. We lopen nog langs het presidentieel paleis, wanneer Marco dichter naar de poort loopt, wordt hij teruggefloten door een mannetje in uniform. Oeps, sorry! We lopen verder. Naar een meer in het noorden van de stad. Hier is nog een pagode, de laatste die we in Vietnam gaan bezoeken. Het is er erg mooi, veel mensen komen er om te bidden, maar ook veel mensen voor de zonsondergang met de pagode op de voorgrond. Overal hangt rook, van het nep geld, kleding en andere figuren, allen van papier. Het wordt er allemaal verbrand in speciale haarden. We besluiten terug richting het hotel te gaan. We pakken een taxi die voor bij de pagode staat. Achteraf een beetje een oplichter, want we hebben veel te veel moeten betalen voor de rit.

We stapten uit bij de oude markt en liepen ze af. We hadden nog enkele Dong over (het Vietnamese betaalmiddel). Na wat afdingen weer enkele souvenirs gekocht. Bij het hotel aangekomen hebben we onze dagtas leeggehaald en verdeeld over de koffer en backpack. Na een kopje thee, aangeboden door de receptionisten van het hotel zijn we door de kruier naar de taxi gebracht. Hem bedankt en daar gaan we, een laatste rit door de drukken straten, met vele winkeltjes, eetkramen en brommers (al zijn het er minder dan in Ho Chi Minh Stad).

De muziek ging aan, iets wat hard misschien, maar oké, het was gezellig.
Later toch maar gevraagd of het wat zachter kon. Na zo’n twintig minuten rijden kwamen we aan bij het station, Ga Gai Lam. Het station ligt net iets buiten het centrum. Alleen vanuit hier rijden er internationale treinen, of althans, treinen naar China. Het spoor is er smaller omdat de sporen in China ook smaller zijn.
Bij aankomst in het hotel worden we naar het juiste hokje verwezen, ‘International Trains’. We gaan zitten. Over ongeveer veertig minuten vertrekt de trein. We horen allerlei getoeter, dat doen ze hier trouwens allemaal, brommers, auto’s maar ook de treinen. De treinen doen dit om te laten weten aan het spoorwegpersoneel dat langs wegen e.d. staat dat de blokkades dicht moeten, zodat er geen verkeer over het spoor gaat.

Na tien minuten wachten komt onze trein aangereden. In de wachtruimte zitten niet erg veel mensen, zou hier heel de trein voor moeten rijden? We laten ons kaartje zien en mogen door. Bij treinstel twee moeten we instappen. Een Chinese meneer staat buiten en vraagt om ons kaartje en paspoort. Deze worden doorgegeven aan de meneer in de trein. We krijgen het paspoort terug en het kaartje wordt gehouden. We krijgen er een ander kaartje voor terug. We worden begeleid door een andere Chinese meneer naar de couchette. Al snel komen er twee Britten die ook in deze couchette zitten. Ze zijn niet erg spraakzaam.
Marco gaat buiten foto’s maken. Een Chinese meneer komt samen met zijn collega naar onze couchette en moet de paspoorten zien. Ze komen er niet helemaal uit en Chris helpt ze, in het Chinees, met enkele zaken.
Na wat papierwerk gingen ze.

Het is iets na tien over half tien en we vertrekken. Met veel getoeter verlaten we het station. Trouwens niet alleen het station, ook het land. Zo om de tien seconden begint de loc te toeteren. Hoe kunnen we zo slapen als ons treinstel achter de loc hangt? Chris gaat al slapen, Marco typt nog even dit verslag en het is kort bij elven wanneer ook hij probeert te gaan slapen. Volgens de planning zouden we rond 2 uur aan moeten komen bij de Vietnamese grens. We wachten af.